Salir de la ciudad caminando
Feáns, 15 de octubre de 2022
Todavía no me había sentado a comer pero ya sabía que no encontraría una sola silla en toda la casa que consiguiese aplacar la inquietud de mis piernas. Mientras rondaba el ventanal fijé mi mirada en las masas de color verde pino y eucalipto que delimitan la ciudad. Estaban vibrando a muy baja frecuencia, fundiéndose por momentos con el gris civilizado de la lluvia de otoño.
Me levanté de la mesa a toda prisa y me puse el chubasquero negro, las botas de piel marrón y una camisa blanca de algodón. De algún modo, uno se viste con la intención de seducir al otro y esa tarde yo tenía una cita ineludible con uno de mis amantes menos celosos: el monte del Castro de Elviña. El mismo monte que se empeña en ocultar de mi vista Feáns, el pueblo en el que nació mi abuelo Antonio. Un territorio de leiras, lavandeiras y clareos cercado y bañado por cuatro regos que se abren como los dedos de una mano que moldea las suaves pendientes del valle del río Mesoiro.
Es difícil poner palabras a la desbordante necesidad de salir de la ciudad caminando, al arrebato de ir hacia los límites, a la transverberante llamada a afuerarse. A la experiencia de dejar atrás los bloques de viviendas, las vías del tren y las grandes avenidas para subir el húmedo y sombrío camiño de Saramelos desde San Vicente de Elviña hasta el Agra do Bico. A abandonar la calzada y lanzarse a pisar los senderos labrados por las huellas de los animales. A llegar a la cumbre, remontando las sinuosas lindes de mampostería seca que perfilan el ascenso del camiño das Pínfanas, y descubrirse la cabeza para percibir en toda su dimensión el paisaje sonoro de un sábado lluvioso empapando tu ropa. A saberse solo y, sin embargo, arropado por el crujir de tus propios pasos sobre la tierra, las hojas caídas y las cortezas desprendidas. A detenerse ante el umbral del inmenso túnel bajo la autopista que marca la última frontera, el retorno a la escala humana, el pasaje de hormigón armado donde muere la ciudad y que se abre hacia el camiño de Campos que serpentea hasta Feáns. Y a la dulce y ardiente sensación de rebeldía infraleve por haber concluido esta huida silenciosa contra el tiempo y hacia el lugar de origen.
Walking out of the city
Feáns, October 15th 2022
I had not yet sat down to eat but I already knew that I would not find a single chair in the whole house that could quell the restlessness in my legs. As I wandered around the window, I fixed my gaze on the masses of pine and eucalyptus green that delimit the city. They were vibrating at a very low frequency, melting at times into the civilized gray color of the autumn rain.
I rushed up from the table and put on my black raincoat, my brown leather boots and a white cotton shirt. Somehow, people dress with the intention of seducing others, and that afternoon I had an unavoidable date with one of my less jealous lovers: the mountain of Castro de Elviña. The same mountain that stubbornly hides from my sight Feáns, the village where my grandfather Antonio was born. A territory of leiras, lavandeiras and clareos surrounded and bathed by four streams that spread out like the fingers of a hand that molds the gentle slopes of the Mesoiro river valley.
It is difficult to put words to the overwhelming need to walk out of the city, to the urge of going to the limits, to the transverberating call to go outside. To the experience of leaving behind the blocks of apartments, the train tracks and the large avenues to climb the humid and shady camiño de Saramelos from San Vicente de Elviña to Agra do Bico. To abandon the roadway and set out to tread the paths carved by the tracks of the animals. To reach the summit, going up the sinuous borders of dry masonry that outline the ascent of the camiño das Pínfanas, and to uncover your head to perceive in all its dimension the soundscape of a rainy Saturday soaking your clothes. To know you are alone and yet embraced by the crunch of your own footsteps on the earth, the fallen leaves and the detached bark. To stop at the threshold of the immense tunnel under the highway that marks the last frontier, the return to the human scale, the passage of reinforced concrete where the city dies and which opens onto the camiño de Campos that winds its way to Feáns. And to the sweet and burning sensation of inframince rebelliousness for having concluded this silent escape against time and towards the place of origin.
Saír da cidade camiñando
Feáns, October 15th 2022
Aínda non me sentara a comer pero xa sabía que non atoparía unha soa cadeira en toda a casa que conseguise aplacar a inquietude das miñas pernas. Mentres roldaba a ventá fixei a miña mirada nas masas de cor verde piñeiro e eucalipto que delimitan a cidade. Estaban a vibrar a moi baixa frecuencia, fundíndose por momentos co gris civilizado da choiva de outono.
Levanteime da mesa a fume de carozo e púxenme o chubasqueiro negro, as botas de pel marrón e unha camisa branca de algodón. Dalgún modo, un vístese coa intención de seducir ao outro e esa tarde eu tiña unha cita ineludible cun dos meus amantes menos celosos: o monte do Castro de Elviña. O mesmo monte que se empeña en ocultar da miña vista Feáns, o pobo no que naceu o meu avó Antonio. Un territorio de leiras, lavandeiras e clareos cercado e bañado por catro regos que se abren como os dedos dunha man que moldea as suaves pendentes do val do río Mesoiro.
É difícil poñer palabras á desbordante necesidade de saír da cidade camiñando, ao arrebato de ir cara aos límites, á transverberante chamada a aforarse. Á experiencia de deixar atrás os bloques de vivendas, as vías do tren e as grandes avenidas para subir o húmido e sombrío camiño de Saramelos desde San Vicente de Elviña ata o Agra do Bico. A abandonar a calzada e lanzarse a pisar os carreiros labrados polas pegadas dos animais. A chegar ao cume, remontando as sinuosas lindes de cachotería que perfilan o ascenso do camiño dás Pínfanas, e descubrirse a cabeza para percibir en toda a súa dimensión a paisaxe sonora dun sábado chuvioso empapando a túa roupa. A saberse só e, con todo, arroupado polo renxer dos teus propios pasos sobre a terra, as follas caídas e as cortizas desprendidas. A deterse fronte ao limiar do inmenso túnel baixo a autoestrada que marca a última fronteira, o retorno á escala humana, a pasaxe de formigón armado onde morre a cidade e que se abre cara ao camiño de Campos que serpentea ata Feáns. E á doce e ardente sensación de rebeldía infraleve por concluír esta fuxida silenciosa contra o tempo e cara ao lugar de orixe.