La importancia de las recetas con apellido
El Poble-Sec, 22 de diciembre de 2022
Ésta es la primera Navidad que pasaré lejos de mi ciudad, así que ando un poco atareado preparando el menú de esta tanda de vísperas y festivos, que aquí arranca con tres seguidos, uno detrás del otro. La liturgia de las comidas y las cenas navideñas es algo que conviene tomarse en serio, especialmente si uno está estrenando la vida de casado. Se puede decir que una persona cocina bien cuando domina las recetas tradicionales, así que resulta obvio asumir que mi hermana es una maestra por hacer el mejor cocido del sur de Europa y que mi señora madre comparte esa misma categoría por bordar el flan, el pináculo de la repostería. El año pasado me salió una carne asada exquisita al primer intento, pero mi reto para estas fechas consistirá en preparar callos a la gallega en nuestra pequeña cocina del Poble-Sec.
Parece ser que mi abuela paterna hacía unos callos legendarios. Y digo parece ser porque no tuve el gusto de probarlos ni la fortuna de conocerla. Su saber hacer se fue con ella a un nicho del cementerio de San Amaro y quizá ahí es donde comienza la cacareada leyenda de la receta de la señora Seoane, un apellido común en las tierras de esa Coruña interior bañada por el río Mandeo. Y es que en mi familia existe un buen puñado de apellidos ilustres y pintorescos que han ido perdiendo terreno a medida que crecía el árbol genealógico. Desde el Morais de mi madre —sin tilde, por favor— a los Ansede, Capelán, Freitas e incluso Martinelli. ¡Qué exótico habría sido apellidarse Martinelli! Con un apellido así en la tarjeta de visita se le deben abrir a uno muchas puertas en un país con tantos complejos autoperceptivos. Pero no, mi hermana y yo salimos al mundo con un García y un Bello adheridos a nuestros extravagantes nombres. Los dos apellidos más comunes de la provincia cogidos de la mano, como si quisiéramos despejar cualquier duda de que somos de barrio.
Tanto mi hermana como yo tenemos profesiones con un cierto perfil público y, sin embargo, nunca nos planteamos abandonar nuestros apellidos, usar un pseudónimo con sonoridad mercantilizable o mutilar a la inglesa nuestro DNI, quedándonos solo con uno de ellos. Firmamos desde siempre con los dos y creo que en esa decisión reside una sorda declaración de intenciones. Aunque hubiésemos decidido rescatar el Martinelli italiano o el Freitas portugués en un gesto de cosmopolitismo espurio, no dejaríamos de tener nuestras raíces inmediatas en las tierras húmedas de la Galicia rural de Camposancos, Teixeiro y Feáns. No hay ningún rastro en los hilos de nuestra biografía familiar de nadie vinculado con las artes o las ciencias, que es a lo que nos dedicamos nosotros por algún capricho del destino. Empezamos nuestro camino huérfanos, sin un padrino que nos abriese su agenda o nos señalase el camino. No tuvimos esa suerte pero seamos honestos: ni falta que nos hizo.
Quizá por todo ello, cuando los García Bello nos adentramos en estas fiestas nos ponemos a la tarea de insuflar nueva vida a lo que sí nos cayó en herencia: una importante tradición de recetas con apellido. El día de Año Nuevo mi hermana echará la mano al cajón de su cocina y rescatará la libreta en la que tiene apuntada la fórmula magistral del cocido gallego de la señora Morais. Y yo, por la parte que me toca, intentaré estar a la altura de la leyenda de los callos de la señora Seoane durante la próxima comida de Navidad, aunque sea desde el otro lado de la península.
The importance of recipes with a surname
El Poble-Sec, December 22nd 2022
This is the first Christmas I will spend away from my hometown, so I’m a bit busy preparing the menu for this round of eves and holidays, which here starts with three in a row, one after the other. The liturgy of Christmas lunches and dinners is something that should be taken seriously, especially if you are just starting your married life. You can say that someone cooks well when they dominate traditional recipes, so it is obvious to assume that my sister is a master for making the best cocido in southern Europe and that my mother shares the same category for mastering flan, the pinnacle of pastry making. Last year I made an exquisite carne asada on the first try, but my challenge for this time of year will be to prepare callos á galega in our little kitchen in Poble-Sec.
Apparently my paternal grandmother used to make some legendary callos. And I say apparently because I did not have the pleasure of tasting them nor the fortune of meeting her. Her know-how went with her to a niche in the cemetery of San Amaro and perhaps that is where the legend of Mrs. Seoane’s recipe began, a common surname in the lands of that inner Coruña bathed by the river Mandeo. In my family there is a good handful of illustrious and picturesque surnames that have been losing ground as the family tree has grown. From my mother’s Morais -without the accent, please- to the Ansede, Capelán, Freitas and even Martinelli. How exotic it would have been to be surnamed Martinelli! With such a surname on one’s business card, many doors should open in a country with so many self-perceptive complexes. But no, my sister and I went out into the world with a Garcia and a Bello attached to our extravagant names. The two most common surnames in the province holding hands, as if we wanted to dispel any doubt that we are from a working class neighborhood.
Both my sister and I have professions with a certain public profile and, however, we never considered abandoning our surnames, using a pseudonym with a marketable sonority or mutilating our DNI, keeping only one of them. We have always signed with both of them and I believe that in this decision lies a deaf declaration of intentions. Even if we had decided to rescue the Italian Martinelli or the Portuguese Freitas in a gesture of spurious cosmopolitanism, we would not cease to have our immediate roots in the humid lands of rural Galicia of Camposancos, Teixeiro and Feáns. There is no trace in the threads of our family biography of anyone linked to the arts or sciences, which is what we are dedicated to by some whim of fate. We started our journey as orphans, without a godfather who opened his agenda or pointed the way for us. We were not that lucky, but let’s be honest: we didn’t need it.
Perhaps for all these reasons, when the García Bello family enters this holiday season, we set ourselves the task of breathing new life into what we did inherit: an important tradition of recipes with a family name. On New Year’s Day my sister will reach into her kitchen drawer and rescue the notebook in which she has jotted down the master formula for Mrs. Morais’ cocido galego. And I, for my part, will try to live up to the legend of Mrs. Seoane’s callos during the next Christmas meal, even if it is from the other side of the peninsula.
A importancia das receitas con apelido
O Poble-Sec, 22 de decembro de 2022
Esta é o primeiro Nadal que pasarei lonxe da miña cidade, así que ando un pouco atarefado preparando o menú desta quenda de vésperas e festivos, que aquí arrinca con tres seguidos, un detrás do outro. A liturxia das comidas e as ceas do Nadal é algo que convén tomarse en serio, especialmente se un está a estrear a vida de casado. Pódese dicir que unha persoa cociña ben cando domina as receitas tradicionais, así que resulta obvio asumir que a miña irmá é unha mestra por facer o mellor cocido do sur de Europa e que a miña señora nai comparte esa mesma categoría por bordar o flan, o pináculo da repostería. O ano pasado saíume unha carne asada exquisita ao primeiro intento, pero o meu reto para estas datas consistirá en preparar callos á galega na nosa pequena cociña do Poble-Sec.
Parece ser que a miña avoa paterna facía uns callos lendarios. E digo parece ser porque non tiven o gusto de probalos nin a fortuna de coñecela. O seu saber facer foise con ela a un nicho do cemiterio de San Amaro e quizá aí é onde comeza a cacarexada lenda da receita da señora Seoane, un apelido común nas terras desa Coruña interior bañada polo río Mandeo. E é que na miña familia existe un bo puñado de apelidos ilustres e pintorescos que foron perdendo terreo a medida que crecía a árbore xenealóxica. Desde o Morais da miña nai —sen acento, por favor— aos Ansede, Capelán, Freitas e mesmo Martinelli. Que exótico sería apellidarse Martinelli! Cun apelido así na tarxeta de visita débenselle abrir a un moitas portas nun país con tantos complexos autoperceptivos. Pero non, a miña irmá e eu saímos ao mundo cun García e un Bello adheridos aos nosos extravagantes nomes. Os dous apelidos máis comúns da provincia collidos da man, coma se quixésemos despexar calquera dúbida de que somos de barrio.
Tanto a miña irmá como eu temos profesións cun certo perfil público e, con todo, nunca nos plantexamos abandonar os nosos apelidos, usar un pseudónimo con sonoridade mercantilizable ou mutilar á inglesa o noso DNI, quedándonos só cun deles. Asinamos desde sempre cos dous e creo que nesa decisión reside unha xorda declaración de intencións. Aínda que decidísemos rescatar o Martinelli italiano ou o Freitas portugués nun xesto de cosmopolitismo espurio, non deixariamos de ter as nosas raíces inmediatas nas terras húmidas da Galicia rural de Camposancos, Teixeiro e Feáns. Non hai ningún rastro nos fíos da nosa biografía familiar de ninguén vinculado coas artes ou as ciencias, que é ao que nos dedicamos nós por algún capricho do destino. Empezamos o noso camiño orfos, sen un padriño que nos abrise a súa axenda ou nos sinalase o camiño. Non tivemos esa sorte pero sexamos honestos: nin falta que nos fixo.
Quizá por todo iso, cando os García Bello adentrámonos nestas festas poñémonos á tarefa de insuflar nova vida ao que si nos caeu en herdanza: unha importante tradición de receitas con apelido. O día de Aninovo a miña irmá botará a man ao caixón da súa cociña e rescatará o caderno na que ten apuntada a fórmula maxistral do cocido galego da señora Morais. E eu, pola parte que me toca, tentarei estar á altura da lenda dos callos da señora Seoane durante a próxima comida de Nadal, aínda que sexa desde o outro lado da península.