Dólmenes, menhires y paisajes futuros

Axeitos, 26 de julio de 2022

El paisaje nace con los dólmenes y los menhires. Esas piedras clavadas en el suelo entre el neolítico y el calcolítico fueron nuestro primer gesto estético sobre el territorio y nuestra primera transformación física del terreno hecha para ser contemplada. Hablamos, por tanto, del origen común de la escultura, de la arquitectura y también del diseño. Y es que el paisaje no existe sin unos ojos que lo miren.

Durante ese periodo pasamos de errabundear como nómadas, recolectando lo que la naturaleza nos ofrecía, a aliarnos con ella. Fundamos ciudades que prosperaron gracias a la agricultura y la ganadería y conformamos comunidades que buscaron la espiritualidad alzando la vista hacia el cielo. Nuestro ingenio planificador nos permitió convertir lo finito en recurrente, abandonando una vida conjugada en presente continuo para anticipar por primera vez un futuro común que nos trascendía como individuos. De ahí emana la razón estética de dejar un rastro lítico sobre el territorio como testigo de nuestra presencia, conectando la pesada horizontalidad terrenal del ser humano con la verticalidad ingrávida de lo celeste.

Con los dólmenes y los menhires también se inaugura la necesidad de transmitir una herencia tal y como nos fue transmitida a nosotros. Una labor milenaria que nos corresponde continuar, no solo por respeto hacia los que ya no están, sino por responsabilidad hacia los que aún no han nacido. Una obligación moral que surge de nuestra gratitud natural a lo que nos ha sido dado. Una solidaridad intergeneracional que es uno de los pilares fundamentales de las sociedades libres.

Para levantar cualquier monumento megalítico hicieron falta cientos de hombres y mujeres de diferentes lugares que se coordinaron en torno a una tarea común. Una tarea que se proyectaba en el tiempo más allá de sus propias vidas. Del mismo modo, el paisaje del futuro que construyamos solo podrá nacer de un proceso sensato que avance hacia delante pero remando de espaldas, como el remero de Oteiza. Mirando hacia el pasado para diseñar el futuro a partir de lo preexistente, radicalizando nuestro ingenio para aliarnos con la naturaleza sin necesidad de explotarla y revisando nuestras tradiciones para inventar unas nuevas. Como una piedra clavada en el territorio sobre la que cincelar aquello que queremos conservar y aquello que queremos transformar, un equilibrio pétreo entre la memoria de lo que fuimos y la visión de todo lo que queremos ser.

 

 

 


English

 

Dolmens, menhirs and future landscapes

Axeitos, 26th July 2022

The landscape was born with dolmens and menhirs. These stones, embedded in the ground between the Neolithic and Chalcolithic periods, were our first aesthetic gesture on the territory and our first physical transformation of the terrain made to be contemplated. We are talking, therefore, about the common origin of sculpture, architecture and also design. Because the landscape does not exist without eyes looking at it.

During this period we went from wandering as nomads, gathering what nature offered us, to allying ourselves with it. We founded cities that prospered thanks to agriculture and livestock farming and we formed communities that sought spirituality by raising our eyes to the sky. Our planning ingenuity allowed us to turn the finite into the recurring, abandoning a life conjugated in present continuous to anticipate for the first time a common future that transcended us as individuals. From this emanates the aesthetic reason to leave a lithic trace on the territory as a witness of our presence, connecting the heavy earthly horizontality of the human being with the weightless verticality of the celestial.

The dolmens and menhirs also inaugurate the need to transmit a heritage as it was transmitted to us. A millenary work that it is up to us to continue, not only out of respect for those who are no longer here, but also out of responsibility towards those who have not yet been born. A moral obligation that arises from our natural gratitude for what has been given to us. An intergenerational solidarity that is one of the fundamental pillars of free societies.

To erect any megalithic monument it took hundreds of men and women from different places who were coordinated around a common task. A task that was projected in time beyond their own lives. In the same way, the landscape of the future that we build can only be born from a sensible process that moves forward but rowing backwards, like Oteiza’s oarsman. Looking to the past to design the future from the pre-existing, radicalizing our ingenuity to ally ourselves with nature without the need to exploit it and revisiting our traditions to invent new ones. Like a stone embedded in the territory on which to chisel what we want to preserve and what we want to transform, a stony balance between the memory of what we were and the vision of all that we want to be.

 

 

 


Galego

 

Dólmenes, menhires e paisaxes futuras

Axeitos, 26 de xullo de 2022

A paisaxe nace cos dólmenes e os menhires. Esas pedras cravadas no chan entre o neolítico e o calcolítico foron o noso primeiro xesto estético sobre o territorio e a nosa primeira transformación física do terreo feita para ser contemplada. Falamos, por tanto, da orixe común da escultura, da arquitectura e tamén do deseño. Porque a paisaxe non existe sen uns ollos que a miren.

Durante ese período pasamos de errabundear como nómades, colleitando o que a natureza nos ofrecía, a aliarnos con ela. Fundamos cidades que prosperaron grazas á agricultura e a gandería e conformamos comunidades que buscaron a espiritualidade alzando a vista cara ao ceo. O noso enxeño planificador permitiunos converter o finito en recorrente, abandonando unha vida conxugada en presente continuo para anticipar por primeira vez un futuro común que nos transcendía como individuos. De aí emana a razón estética de deixar un rastro lítico sobre o territorio como testemuña da nosa presenza, conectando a pesada horizontalidade terreal do ser humano coa verticalidade ingrávida do celeste.

Cos dólmenes e os menhires tamén se inaugura a necesidade de transmitir unha herdanza tal e como nos foi transmitida a nós. Un labor milenario que nos corresponde continuar, non só por respecto cara aos que xa non están, senón por responsabilidade cara aos que aínda non naceron. Unha obrigación moral que xorde da nosa gratitude natural ao que nos foi dado. Unha solidariedade interxeracional que é un dos piares fundamentais das sociedades libres.

Para levantar calquera monumento megalítico fixeron falta centos de homes e mulleres de diferentes lugares que se coordinaron ao redor dunha tarefa común. Unha tarefa que se proxectaba no tempo máis aló das súas propias vidas. Do mesmo xeito, a paisaxe do futuro que construamos só poderá nacer dun proceso sensato que avance cara adiante pero remando de costas, como o remeiro de Oteiza. Mirando cara ao pasado para deseñar o futuro a partir do preexistente, radicalizando o noso enxeño para aliarnos coa natureza sen necesidade de explotala e revisando as nosas tradicións para inventar unhas novas. Como unha pedra cravada no territorio sobre a que cincelar aquilo que queremos conservar e aquilo que queremos transformar, un equilibrio pétreo entre a memoria do que fomos e a visión de todo o que queremos ser.