Cómo medir el arco de un parpadeo
Barcelona, 10 de agosto de 2022
Cómo medir el arco de un parpadeo, la extensión máxima de la caja torácica al respirar, el paso mínimo, la apertura de las narinas al llegar a lo alto de un monte. Cómo medir la temperatura de una caricia en una despedida. O en un encuentro. O su coeficiente de fricción en un día húmedo de verano. Cómo medir los surcos de un ceño fruncido. O el efecto de un disgusto en las arrugas de tu cuello. O de una alegría. Cómo medir la intensidad de unos brazos agitándose, excitándose. Cómo medir, si es imposible, el instante en el que se te eriza la piel con esa canción. Con esa parte de esa canción. Con esa nota del bajo en esa parte de esa canción. Cómo medir el golpe en la garganta que provoca una conversación inesperada. Cómo medir, si no se puede, si es imposible, que te lo estoy diciendo. Cómo medir la piel que se desprende de tu cuerpo y que forma el polvo de tu propia casa. Cómo medir la piel que se desprende de tu cuerpo y que forma el polvo de otra casa que no es la tuya, mezclándose con la de otro. Con la de otros. Con la de otros anteriores a ti. Cómo medir, en fin, el peso de un domingo en las piernas. Y cómo medir el peso de tus propias piernas sobre los adoquines. No de tus pies, no. Ni de tu cuerpo. Hablo de tus piernas. Cómo medir el peso de tus piernas sobre la arena que está bajo esos mismos adoquines, estabilizando tu paso sin que te des ni cuenta. Cómo medir aquello en lo que no estás pensando. Cómo medir aquello que no estás mirando. Cómo medir aquello que acabas de empezar a mirar. En fin, cómo medir el arco de un parpadeo, del primero. Del primero de todos. Del que da inicio a la vida. Y para qué.
How to measure the arc of a blink
Barcelona, August 10th, 2022
How to measure the arc of a blink, the maximum extension of the rib cage during a breath, the minimum step, the opening of the nostrils when you reach the top of a hill. How to measure the temperature of a caress in a farewell. Or in an encounter. Or its coefficient of friction on a humid summer day. How to measure the furrows of a frown. Or the effect of a displeasure in the wrinkles of your neck. Or of a joy. How to measure the intensity of arms flailing, getting excited. How to measure, if it’s impossible, the instant when your skin crawls with that song. With that part of that song. With that bass note in that part of that song. How to measure the blow in the throat that an unexpected conversation provokes. How to measure, if you can’t, if it’s impossible, that I’m telling you. How to measure the skin that peels off your body and forms the dust in your own house. How to measure the skin that comes off your body and that forms the dust of another house that is not yours, mixing with the skin of someone else. Of others. Of others before you. How to measure, after all, the weight of a Sunday in your legs. And how to measure the weight of your own legs on the cobblestones. Not of your feet, no. Nor your body. I’m talking about your legs. How to measure the weight of your legs on the sand that is under those same cobblestones, stabilizing your step without you even noticing it. How to measure what you are not thinking about. How to measure what you are not looking at. How to measure what you have just started to look at. In short, how to measure the arc of a blink of an eye, the first one. The first of all. The one that starts life. And for what.
Como medir o arco do palpebrar
Barcelona, 10 de agosto de 2022
Como medir o arco do palbebrar, a extensión máxima da caixa torácica ao respirar, o paso mínimo, a apertura das fosas nasais ao chegar ao alto dun monte. Como medir a temperatura dunha caricia nunha despedida. Ou nun encontro. Ou o seu coeficiente de fricción nun día húmido de verán. Como medir os surcos dun cello engurrado. Ou o efecto dun desgusto en engurras do teu pescozo. Ou dunha alegría. Como medir a intensidade duns brazos axitándose, excitándose. Como medir, se é imposible, o instante no que se che eriza a pel con esa canción. Con esa parte desa canción. Con esa nota do baixo nesa parte desa canción. Como medir o golpe na garganta que provoca unha conversación inesperada. Como medir, se non se pode, se é imposible, que cho estou dicindo. Como medir a pel que se desprende do teu corpo e que forma o po da túa propia casa. Como medir a pel que se desprende do teu corpo e que forma o po doutra casa que non é a túa, mesturándose coa doutro. Coa doutros. Coa doutros anteriores a ti. Como medir, en fin, o peso dun domingo nas pernas. E como medir o peso das túas propias pernas sobre as lastras. Non dos teus pés, non. Nin do teu corpo. Falo das túas pernas. Como medir o peso das túas pernas sobre a area que está baixo eses mesmas lastras, estabilizando o teu paso sen que te deas nin conta. Como medir aquilo no que non estás a pensar. Como medir aquilo que non estás a mirar. Como medir aquilo que acabas de empezar a mirar. En fin, como medir o arco do palpebrar, do primeiro. Do primeiro de todos. Do que dá inicio á vida. E para que.