Armónicas, vocaciones y pulsiones genuinas
Corrubedo, 28 de julio de 2022
Ayer bajé a darme un baño a última hora de la tarde y, mientras regresaba por uno de esos callejones estrechos que mueren en la playa de la Ribeira do Prado, asistí a una de esas escenas que te devuelven al presente con una caricia. La estampa es de una sencillez cegadora: con la bajada del sol, un hombre ya anciano había salido al atrio de su casa a tocar su armónica. Estaba solo pero no la estaba tocando para mí. No la estaba tocando para nadie que pasase por allí a esa hora. Y no, tampoco la estaba tocando para él mismo. Ese hombre estaba tocando su armónica simplemente porque no podía evitarlo.
En eso consiste la vocación para un artista: en dar respuesta a una pulsión genuina que se ha vuelto incontenible. No es solo el deseo de crear de la nada, de comunicarte con otros o de dar vida a algo que no la tenía. La vocación nace de una necesidad a la que eres incapaz de poner diques y que se derrama hasta el horizonte, más allá de este mar de Arousa.
Pero del mismo modo que una armónica puede sonar deliciosa durante una tarde de verano, también puede cortarte los labios después un mal gesto. La vocación es una bendición que conviene manejar con prudencia, ya que esconde un filo que se manifiesta con el paso de los años. Es importante poner palabras a las renuncias o a los sinsabores que conlleva, pero también es necesario expresar todo lo que puede aportar a la conversación pública esta forma de estar en el mundo y esta incesante voluntad de situar la condición estética en el centro de los procesos que transformarán el paisaje del futuro.
Cuando subía por uno de esos callejones estrechos y el sonido de aquella armónica se perdía entre las rachas de viento que peinan el Barbanza, supe que tenía que sentarme a escribir sobre todo esto. Sobre lo que nos lleva a seguir produciendo imágenes en un mundo saturado de imágenes, sobre lo que nos obliga a seguir fabricando objetos en un mundo saturado de objetos, sobre lo que nos vamos dejando por el camino y sobre lo que nos empuja a seguir mirando con ojos hambrientos cada muesca en la piedra, cada marca en la madera y cada arañazo en el asfalto como si fuese la partitura de una canción que estamos aprendiendo a leer y a interpretar. Una canción que tocaremos hasta hacerla nuestra simplemente porque no podremos evitarlo.
Harmonicas, vocations and genuine drives
Corrubedo, July 28th, 2022
Yesterday I went down for a late afternoon swim and, while returning through one of those narrow alleys that end at the beach of Ribeira do Prado, I witnessed one of those scenes that bring you back to the present with a caress. The picture is blindingly simple: at sunset, an elderly man went out into the atrium of his house to play his harmonica. He was alone, but he was not playing it for me. He wasn’t playing it for anyone passing by at that time. And no, he wasn’t playing it for himself either. That man was playing his harmonica simply because he couldn’t help himself.
That is what an artist’s vocation consists of: responding to a genuine impulse that has become uncontainable. It is not just the desire to create from scratch, to communicate with others or to give life to something that didn’t have it. The vocation is born from a need that you are unable to dam and that spills out to the horizon, beyond this sea of Arousa.
But just as a harmonica can sound delightful on a summer afternoon, it can also cut your lips after a bad gesture. Vocation is a blessing that should be handled with caution, as it hides an edge that becomes visible over the years. It is important to put words to the sacrifices or the sorrows it entails, but it is also necessary to express all the things that this way of being in the world can bring to the public conversation and this incessant will to place the aesthetic condition at the center of the processes that can transform the landscape of the future.
When I was walking up one of those narrow alleys and the sound of that harmonica was getting lost among the gusts of wind that comb the Barbanza, I knew I had to sit down and write about all this. About what drives us to keep producing images in a world saturated with images, about what forces us to keep making objects in a world saturated with objects, about what we leave behind along the way and about what pushes us to keep looking with hungry eyes at every notch in the stone, every mark on the wood and every scratch on the asphalt as if it were the score of a song that we are learning to read and interpret. A song that we will play until we make it our own simply because we can’t help it.
Harmónicas, vocacións e pulsións xenuínas
Corrubedo, 28 de xullo de 2022
Onte baixei a darme un baño a última hora da tarde e, mentres regresaba por unha desas rúas estreitas que morren na praia da Ribeira do Prado, asistín a unha desas escenas que che devolven ao presente cunha caricia. A estampa é dunha sinxeleza cegadora: coa baixada do sol, un home xa ancián saíra ao atrio da súa casa para tocar a súa harmónica. Estaba só pero non a estaba tocando para min. Non a estaba tocando para ninguén que pasase por alí a esa hora. E non, tampouco a estaba tocando para el mesmo. Ese home estaba a tocar a súa harmónica simplemente porque non podía evitalo.
Niso consiste a vocación para un artista: en dar resposta a unha pulsión xenuína que se volveu imposible de conter. Non é só o desexo de crear da nada, de comunicarse con outros ou de dar vida a algo que non a tiña. A vocación nace dunha necesidade á que es incapaz de poñer diques e que se derrama ata o horizonte, máis aló deste mar de Arousa.
Pero do mesmo xeito que unha harmónica pode soar deliciosa durante unha tarde de verán, tamén pode cortarche os beizos despois un mal xesto. A vocación é unha bendición que convén manexar con prudencia, xa que esconde un fío que se manifesta co paso dos anos. É importante poñer palabras ás renuncias ou aos desgustos que conleva, pero tamén é necesario expresar todo o que pode achegar á conversación pública esta forma de estar no mundo e esta incesante vontade de situar a condición estética no centro dos procesos que transformarán a paisaxe do futuro.
Cando subía por unha desas rúas estreitas e o son daquela harmónica se perdía entre os refachos de vento que peitean o Barbanza, souben que tiña que sentarme a escribir sobre todo isto. Sobre o que nos leva a seguir producindo imaxes nun mundo saturado de imaxes, sobre o que nos obriga a seguir fabricando obxectos nun mundo saturado de obxectos, sobre o que nos imos deixando polo camiño e sobre o que nos empuxa a seguir mirando con ollos famentos cada marca na pedra, cada corte na madeira e cada arañazo no asfalto coma se fose a partitura dunha canción que estamos a aprender a ler e a interpretar. Unha canción que tocaremos ata facela nosa simplemente porque non poderemos evitalo.